Przezorna Narzeczona i jej chleb.

Chleb zaproponowany przez Margot w 65-tym wydaniu WP On już kiedyś piekł. Pamiętam, że był to jeden z bardziej smakowitych hamelmanowych bochenków. Gdy zobaczyłam go jako propozycję z WP, od razu zajrzałam do książki. Lubię jego notatki na marginesie: "Perfekcja..., choć można by piec inaczej". Takiej uwagi nie mogłam zignorować. Zachęcona starałam się rozplanować długie pieczenie. Tymczasem w trakcie weekendu zaczęły napływać wieści od innych weekendowych piekarek. Przyznaję, że trochę się zestresowałam. Donosiłyście, że chleb się rozlewa, że trudno go uformować. Ostatecznie z ciężkim sercem przystąpiłam do odświeżania moich zakwasów. Pszenny po 12 godzinach nie pachniał należycie. Chuchając, dmuchając na zimne, przerobiłam żytni na pszenny. W poniedziałek rano miałam dwa dojrzałe zakwasy. Płynny pszenny, cały w bąblach i gęsty żytni z kopułką. Odmierzyłam wszystkie składniki. Zostawiłam mu karteczkę i pojechałam do pracy. Gdy wróciłam moje ciasto już podlegało autolizie. Wydawało mi się całkiem gęste, ale za chwile wpadłam w popłoch. Okazało się, że nie odłożyłam łyżeczki i łyżki zakwasów, tym samym otrzymując ciasto o większej hydracji niż w przepisie. A że w naszym mieszkaniu po wielkiej, sobotniej awarii rury, jest z całą pewnością wilgotno, przynajmniej powierzchnia parkietu by na to wskazywała, serce skoczyło mi o gardą. Podczas właściwego wyrabiania, przerażona nie na żarty, dosypałam niecałą łyżkę mąki. Wyrabiało mi się całkiem spokojnie, skróciłam czas do 4 minut, bo J.H. tego typu chleby wyrabia raczej krótko. Odstawiłam do fermentacji. W między czasie w rytmie kap kap kap z rury, obszyłam koszyk ściereczką. Przyznaje ze strachu, po tych wszystkich opowieściach. Czekając na hydraulika, składałam sobie ciasto w wyznaczonych odstępach. Zwykle składam na dwa i znowu na dwa i tak czasem się zapamiętałam w tym składaniu... Uformowałam najpierw w kulę, dałam mu odpocząć przez kwadrans. Tymczasem przyszedł hydraulik. Pocmokał, głową pokręcił. Będzie trzeba kuć. To my przyjdziemy jutro. Bochenek wyrastał w koszu. W swoim czasie trafił na łopatę i tu uwidoczniły się niedoskonałości formowania. Wiedziałam, że rozpłaszczy się okrutnie. Wiedziałam też, że w piekarniku wzbije się pod sam sufit. Te chleby tak mają. Popijając popołudniowe latte pozwoliłam zrumienić się skórce, bo tak lubię. I oto jest. Rumiany. Może za płytko nacięty. W sam raz na wieczorne dzwony. Mój chleb.

Przepis w zaproszeniu.

Jutro zdjęcie kromek. Choć jak widzicie nie wytrzymałam i odkroiłam ciepłą piętkę. Do kawy. Pyszny. Pół powędrowało w prezencie do sąsiadów. Po drugiej połowie nie ma już śladu.

Wydaje mi się, że chleb rozlewał się z powodu słabości mąki. Hamelman piecze te chleby na mące amerykańskiej. Ona jest o wiele mocniejsze niż polska. Chleby na mące ze słynnego młyna są rzadsze. Tym razem skorzystaliśmy z pewnej brytyjskiej sieci.