Wielka, acz krótka przyjemność.

Wiedziałam, że upiekę ten chleb. Już na pierwszy rzut oka było dla mnie oczywiste, że to przepis w stylu "dobry na zabiegany czas" i nie zawiodłam się na nim. Nawet mimo, że musiałam go na chwilę dłużej zostawić do rośnięcia, nawet mimo, że rankiem nie miałam zupełnie czasu na wyrabianie, a później składanie tych bardziej pracochłonnych chlebów, popołudniu miałam wyborny, wyraziście pachnący i smakujący chleb o wilgotnym miąższu, lekko chrupkiej, skarmelizowanej dzięki melasie skórce. Zgadnijcie jednak co największą sprawiało nam w nim radość?


Oczywiście wydłubywanie pestek ze skórki. Dlatego w ciągu kilku godzin* swojego istnienia przyprawiał mnie o uśmiech swoją kostropatością i dlatego zwykle, szczególnie gdy chcę chleb komuś podarować, nie obsypuję go ziarnami ani nasionami. Oboje z Ukochanym mamy w procederze wyjadania ze stygnącego chleba wszelkiej posypki wielką przyjemność.

Wielką przyjemność mieliśmy też przy okazji sobotniej południowej przegryzki, jaką raczyliśmy się w czasie ogromnie zapracowanego długiego weekendu. Chlebek z ziemniakami, jaki zaproponowała Kass, u nas stał się wielkimi bułeczkami z koperkiem zamiast szczypiorku.


Zniknęły one - jak to bułeczki u nas w domku - w try miga, ale też pojawiły się błyskawicznie, a smakowały doskonale. Mięciutki miąższ, koperkowy smak i aromat idealnie uzupełniał się z twarożkiem wiejskim i plasterkiem kalarepki czy rzodkiewką. Jeszcze sól i pieprz i nawet nie zorientowaliśmy się, kiedy w miseczce zostało mniej niż połowa bułeczek. Do wieczora nie było ich wcale**.


* chleb zniknął już rankiem następnego dnia, a potem ** powstały i zniknęły bułeczki :-D


Przepis znajdziecie tutaj i u Kass.

Smacznego.